نیا باران...
زمین جای قشنگی نیست؛
من از جنس زمینم، خوب میدانم، که:
اینجا جمعه بازار است و دیدم عشق را در بسته های زرد کوچک نسیه میدادند…
نیا باران...
زمین جای قشنگی نیست؛
من از جنس زمینم خوب میدانم:
در اینجا قدر مردم را به جو اندازه میگیرند…
نیا باران...
پشیمان میشوی از آمدن؛
زمین جای قشنگی نیست؛
نیا باران...
در اینجا قدر نشناسند مردم؛
در اینجا شعر حافظ را به فال کولیان در به در اندازه میگیرند…
نیا باران...

نیا باران...نیا باران...

چه  شامها  كه  چراغم  فروغ   ماه  تو بود

پناهگاهم  شبم  گيسوي  سياه تو  بود

اگر  به  عشق   تو  ديوانگي   گناه  منست

ز من  رميدن   و  بيگانگي  گناه  تو   بود

دلم   به مهر   تو  يكدم   غم  زمانه  نداشت

كه  اين  پرنده ي  خوش  نغمه   در پناه  تو بود

عنايتي  كه دلم را  هميشه  خوش  مي داشت

اگر نهان  نكني   لطف   گاهگاه   تو  بود

بلور اشك   به  چشمم  شكست   وقت  وداع

                                                            كه  اولين  غم  من  آخرين  نگاه  تو  بود

حالی پریشان دارم ، غصه ای بی پایان دارم ،

انگار گذشته های تلخ از خاطرم رفتنی نیست ،

آن صحنه تلخ عشق فراموش شدنی نیست.

کاش در دلم چیزی نماند از قصه تلخ عشق ،

گهگاهی که تنها هستم اشک میریزم و خودم را سرزنش میکنم

با خود میگویم روزی از یادم میرود خاطرات تلخ ،

اما آنچه که میگویم تنها برای آرامش این دل است،

از درون قلبم چه خبر؟ خبری نیست جز غوغای غمها.

حالی پریشان دارم ، غمی بی پایان دارم ، 

انگار باید پا به پای خاطرات سوخته ، سوخت

اینها همه تقدیر و سرنوشت من است.

بیخیال دنیا ، حال من همیشه پریشان است.